همه چیز درباره بیماری اوتیسم

اوتیسم یک اختلال رشدی است که بر پردازش اطلاعات تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به اوتیسم در مهارت های اجتماعی و ارتباطی مشکل دارند. آنها علایق محدودی دارند و دست به رفتارهای تکراری می زنند. آنها همچنین تمایل به تجربه حساسیت یا ناراحتی ناشی از تحریک حسی مانند نورها یا صداهای خاص دارند. از آنجایی که علائم اوتیسم بسیار متفاوت است، گفته می شود که این بیماری در طیفی وجود دارد که به آن اختلال طیف اوتیسم می گویند. با ما تا انتهای این مطلب همراه باسید تا به طور کامل در رابطه با این بیماری صحبت کنیم.

علائم بیماری اوتیسم

در حالی که شدت علائم بسیار متفاوت است، مهارت‌ های اجتماعی و ارتباطی همواره با اختلالاتی همراه است. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم اصلا صحبت نمی کنند و در طول زندگی لال می مانند، در حالی که برخی دیگر با چالش های اجتماعی خفیفی روبرو هستند. کودکان مبتلا به اوتیسم نیز علایق محدود و رفتارهای تکراری از خود نشان می دهند.

والدین ممکن است متوجه شوند که نوزادشان از تماس چشمی اجتناب می‌کند یا واکنشی نشان نمی‌دهد و ممکن است ایجاد پیوندهای عاطفی و وابستگی والدین برای آنها دشوار باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است پاسخ‌ های غیرعادی به تحریک حسی داشته باشند و ممکن است به صداها، بافت‌ ها، طعم‌ ها یا بوهای خاصی حساس باشند. آنها ممکن است نقص در هماهنگی حرکتی و تون عضلات ضعیف داشته باشند.

کودکان اوتیسم در اوایل زندگی انواع مختلفی از رفتارهای تکراری از خود نشان می دهند، مانند تکان دادن دست، تکان دادن بدن و ایجاد صدا. آنها ممکن است بارها و بارها اشیا را مرتب کنند یا روی هم چیده شوند. برخی از کودکان با اعمال مکرر مانند گاز گرفتن دست و ضربه سر به خود آسیب وارد می کنند. آن‌ها همچنین اولویت اولیه‌ای برای روال‌های متفاوت زندگی روزمره دارند.

علل اصلی اوتیسم

هیچ کس به طور کامل نمی داند که چه چیزی باعث اوتیسم می شود. تعداد کودکانی که مبتلا به این اختلال تشخیص داده شده اند از آغاز هزاره به طور قابل توجهی افزایش یافته است، اما کارشناسان مطمئن نیستند که آیا این نشان دهنده بهبود آگاهی تشخیصی است یا افزایش واقعی شیوع. تحقیقات نشان می دهد که ژنتیک یک عامل است، زیرا افرادی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند بیشتر احتمال دارد که خودشان به اوتیسم مبتلا شوند. اوتیسم همچنین در افرادی که والدین مسن‌تری دارند بیشتر است. به گفته مؤسسه ملی سلامت روان، وزن بسیار کم هنگام تولد نیز یک عامل خطر است، و ASD بیشتر در افراد مبتلا به برخی بیماری‌های ژنتیکی مانند سندرم X شکننده یا توبروس اسکلروزیس رخ می‌دهد.

درمان های اوتیسم کدامند؟

روش های موثر بسیاری برای مدیریت یا درمان اوتیسم وجود دارد. مداخله زودهنگام با درمان‌های رفتاری، شناختی و ارتباطی بسیار ساختاریافته می‌تواند به طور چشمگیری به کودکان مبتلا به اوتیسم در یادگیری مهارت‌ها کمک کند. برنامه های آموزشی مبتنی بر مدرسه که برای کودکان مبتلا به اوتیسم طراحی شده است می تواند در بهبود عملکرد فکری موثر باشد. برنامه هایی که از تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی (ABA) استفاده می کنند به طور گسترده ای به عنوان استاندارد درمان پذیرفته شده اند. در اکثر برنامه‌ها، والدین تشویق می‌شوند تا در مراقبت از فرزندان خود بسیار مشارکت داشته باشند. در حالی که هیچ دارویی نمی تواند اختلالات رایج در اوتیسم را اصلاح کند، داروهای روانگردان از جمله داروهای ضد افسردگی ، داروهای ضد روان پریشی و ضد تشنج گاهی برای کمک به کنترل علائم خاص تجویز می شوند. داروهای ضد تشنج ممکن است تعداد تشنج‌ های فرد را کاهش دهد، اما آنها را به طور کامل از بین نبرد.

تربیت کودک مبتلا به اوتیسم

یادگیری اینکه یک کودک مبتلا به اوتیسم است ممکن است طاقت فرسا باشد و والدین ممکن است احساسات مختلفی را طی کنند. پدر و مادر کودک مبتلا به اوتیسم اغلب به معنای تحقیق در مورد برنامه ها و خدمات، نگهداری سوابق دقیق، و تبدیل شدن به وکیل یک کودک در مدرسه و محیط های پزشکی، علاوه بر تطبیق با ملاحظات مالی و روابط جدید است. مهم است که به یاد داشته باشید که اوتیسم یک بیماری نسبتاً شایع است و منابع و متخصصان زیادی برای کمک به والدین برای ارائه بهترین حمایت ممکن برای فرزندشان وجود دارد.

اوتیسم در مدرسه

کلاس درس می تواند مکانی چالش برانگیز برای کودکان مبتلا به اوتیسم باشد، از انجام تکالیف مدرسه گرفته تا نورها و صداهای روشن در ساختمان. کودکان مبتلا به اوتیسم مستحق خدماتی هستند که می تواند به حمایت از آموزش آنها کمک کند. والدین نقشی جدایی ناپذیر در این فرآیند ایفا می کنند، از ایجاد یک برنامه آموزشی فردی گرفته تا باز نگه داشتن کانال های ارتباطی با معلمان.

نظریه های اوتیسم

دانشمندان نظریه های متعددی را برای کمک به توضیح اینکه چه چیزی باعث ایجاد اوتیسم می شود، ایجاد کرده اند. یکی از این ایده‌ ها نظریه ذهن قطری است که پیشنهاد می‌کند اوتیسم و روان‌ پریشی در دو طرف طیفی از ذهنیت یعنی توانایی تفسیر ذهن و انگیزه‌های دیگران وجود دارند. نظریه دیگر، تئوری افراطی مغز مردانه است، که اوتیسم را به عنوان نسخه ای افراطی از مغز معمولی «مرد» از نظر توانایی های سیستماتیک نشان می دهد. ایده های دیگری نیز مانند فرضیه انگیزش اجتماعی و فرضیه جهان شدید ظاهر شده اند. به طور کلی، برای درک این پدیده پیچیده به تحقیقات بیشتری نیاز خواهد بود.